De tijd vliegt voorbij!

Het is alweer een maand geleden dat we het vliegtuig in stapten op weg naar Afrika. Nog maar 3 maanden te gaan.. Ook de laatste weken hebben we veel meegemaakt en gedaan. De stage verloopt tot nu toe prima en we zijn na de eerste twee weken stage op de kinderafdeling verder gegaan op de verloskunde afdeling van het Katutura State hospital. Vorige week zondag avond is Jurriën geland en hij heeft zich aangesloten bij Elsbeth en mij. Vandaag zijn we begonnen aan onze tweede week op de verloskunde, maar helaas kunnen we ook hier erg weinig doen. Mede omdat alle studenten die in Namibië verpleegkunde studeren ook gelijk studeren voor verloskundige. Elke student moet 5 bevallingen zelf doen in 2 weken tijd en aangezien dat zo’n beetje het enige is wat op deze afdeling gebeurt, kunnen wij eigenlijk alleen maar toe kijken. Voor ons is het nog steeds wel raar om te zien dat een student uit het tweede jaar van de verpleegkunde opleiding zelf een bevalling voorbereid, begeleid en afrond. Daar tegenover vinden de studenten uit Namibië het weer erg raar dat wij geen verloskunde hebben in onze opleiding, omdat het toch allemaal zo makkelijk is? De baby komt vanzelf wel en daarna trek je de placenta er nog even uit.. Vandaag zag ik een zwangere vrouw samen met een verpleegkundige in opleiding naar de delivery room (verlos kamer) lopen. Ik ging er achteraan om naar de bevalling te kijken, tenminste dat dacht ik! Verder was er niemand en ze vertelde me dat ik de steriele handschoenen aan moest trekken om de bevalling te assisteren. Voordat ik de handschoenen helemaal goed aan had was de baby er al bijna en heb ik snel alle spullen bij elkaar geraapt om te helpen met de bevalling. Er zat weinig beweging in de baby en ik moest met de baby naar een andere kamer lopen om zuurstof te geven. Er was geen mondkapje meer voor een baby, dus de slang voor de neus houden was de beste optie volgens de verpleegkundige in opleiding. Na een aantal minuten begon de baby te hoesten, proesten en huilen. Weer een indrukwekkende ervaring rijker!

Afgelopen vrijdag ben ik samen met Jurriën naar de soepkeuken geweest. De soepkeuken is een project waar enorm veel kinderen uit de Katutura sloppenwijk komen om te eten, zingen en spelen. De andere Nederlandse meiden die samen met ons bij de familie Walters wonen komen hier twee keer per week om te helpen met de dagelijkse handelingen en daarnaast geven ze voorlichting aan de kinderen. We stapten uit de auto en alle kinderen kwamen op ons afrennen, erg gek om mee te maken. We hebben deze dag geholpen met eten uitdelen aan de kinderen en afwassen van alle bakjes en bekers. Ik gok dat er ongeveer 400 kinderen hebben gegeten en gedronken waarvan sommige meer dan een uur moeten lopen om bij de soepkeuken te komen. De meeste kinderen hebben hele oude kleren aan en geen schoenen of slippers. Ondanks dat bijna alle kinderen geen geld of iets anders hebben, kan je gewoon je mobiel in je zak laten zitten. Ze worden erg goed opgevoed in de soepkeuken en dit is vooral dankzij alle sponsoren en vrijwilligers die hier helpen.

De periode in Afrika bestaat gelukkig niet alleen maar uit stage lopen en werken voor school. Uiteraard doen we ook nog andere leuke dingen! Dit is vaak onverwachts of niet ingepland. Vorige week vrijdag wouden we eigenlijk niks meer gaan doen en lagen lekker in het zwembad, totdat Kenton vroeg of we mee wouden naar een rugbywedstrijd tussen Namibië en Zuid- Afrika. Snel omkleden en een half uur later zaten we met Kenton en zijn vrienden in de auto naar het Nationale stadion van Namibië. Helaas werd deze dik verloren door Namibië, maar de mocht de pret niet drukken! Op naar een club om ons verdriet weg te drinken, wat zeker erg gezellig was. Ook gaan we bijna elke donderdag naar de karaoke bar om (Afrikaanse) liedjes te zingen. Gelukkig is de Afrikaanse taal bijna hetzelfde als de Nederlandse taal en het liedje Kaptein van Kurt Darren is erg populair bij ons.

Donderdag zijn we uiteten geweest met 4 Nederlandse podotherapie studenten en 3 leraren. Zij zijn naar Namibië en Zuid-Afrika gekomen om te kijken hoe de ziekenhuizen hier alles aanpakken. We hebben veel informatie uitgewisseld, maar het was vooral ook erg gezellig! Woensdag komen ze naar ons huis om pannenkoeken te eten.

Gisteren (zondag) zijn we met 2 Finse studenten wezen hiken (bergwandeling) in het Daan Viljoen Natuurpark om hier wilde dieren te spotten en te genieten van een mooi uitzicht. De tocht van 9 kilometer lang en dat was zeker lang genoeg aangezien het 30 graden was. We hebben onder andere giraffen, apen, gekko’s, spinnen, salamanders en stokstaartjes gezien. Toch wel even iets anders als in een dierentuin. Waar hier in Afrika ook een groot verschil in is te merken in vergelijking met Nederland zijn de mensen. Iedereen is zo open, gastvrij, spontaan en vriendelijk. Als het vandaag niet gebeurt, dan gebeurt het morgen wel. Er wordt altijd fooi gegeven in een restaurant, bij een supermarkt, bij een benzinestation en ga zo maar door!

Over een tijdje zal ik weer van me laten horen, voor nu lijkt het me genoeg!